A Halloween tribute to Strummer.
In geen tien miljoen jaar had ik mij kunnen, nope, willen voorstellen dat mijn jaarlijkse Halloweenpost er zo eentje zou zijn als vandaag. Maar here we are.
Klaar voor wat traantjes? Ik alvast - weer - wel.
heart = broken, part two.
Yup, de in-de-intro-aangekondigde traantjes vloeien hier al, want twee katten moeten afgeven op minder dan een jaar tijd? Het doet wat met me. Het ding is dan ook dat Strummer en Leia niet zomaar twee katten waren. Ik had immers altijd gezegd dat ik, van zodra ik alleen woonde, zo snel mogelijk een duo katten wou adopteren. De dag voor ik naar dit appartement verhuisde werden ze geboren. Nog geen drie maanden heb ik alleen gewoond. Rotverwend, werden ze, en dan kan het niet anders dat de twee schattige, ondeugende kittens uiteindelijk veranderden in twee enorm lieve, prachtige knuffelkatten, waar ik 8/bijna 9 jaar ALLES mee heb gedeeld. Leia was mijn beste maatje, en Strummer? De man van mijn leven (knapste kerel ooit). Mijn trots (geen mens die niet onder de indruk was de eerste keer de mini-panter hen benaderde). Mijn hart (aka meest favoriete wezen op deze planeet, echt… sorry aan al de rest). En bovenal: mijn thuis. Sinds begin dit jaar nóg meer dan voordien. Dat kwijtraken, zeker zo vroeg, onverwachts en razendsnel, is onbeschrijfelijk pijnlijk, frustrerend en downright oneerlijk, en het verdriet het grootste dat ik in mijn leven al gekend heb. Verdriet dat ik wel wil (of zelfs een beetje moet) neerschrijven, maar waar ik voor geen meter structuur in krijg. Mijn hoofd bevat een warboel aan gedachten, die ik voorlopig enkel apart kan benoemen. Hier gaan we.
Het voelt alsof ik een gigantisch stuk van mezelf kwijt ben, en ik weet niet hoe ik daar mee om moet. Of hoe dat compleet te communiceren naar mensen die alleen maar willen helpen. Soms doet praten deugd, soms niet, en ik weet nooit op voorhand welke optie er deze keer van toepassing is.
Ik ben boos. Boos omdat de wereld gewoon doordraait, en ik het gevoel heb dat je het rouwproces voor een deel van je leven dat op papier nét niet belangrijk genoeg was, bijna moet gaan inplannen voor wanneer ‘je er tijd voor hebt’. Begrip is er met hopen, don’t get me wrong, en het snel heropnemen van de gewone gang van zaken kan zelfs voor positieve afleiding zorgen. Tot op het punt dat het dat niet doet, en je niet van de regels durft afwijken om de dingen te doen die dan net wél voor verlichting (zouden kunnen) zorgen.
Oh, en boos omdat we als mens, inclusief dierenartsen, nog niet genoeg weten over katten om hen - op tijd - de juiste hulp en zorg te kunnen geven. Hoe gekend ze ook staan om hoe goed ze zelfs de meest dodelijke ziekte kunnen verstoppen, het schuldgevoel blijft één van de meest aanwezige dingen in mijn hoofd, naast:
Spijt. Spijt dat ik de laatste weken, maanden, … niet nóg meer genoten heb van zijn gezelschap. Niet nog meer geknuffeld heb in de zetel. Hem niet gewoon laten doen heb telkens hij kwam storen tijdens mijn tekenwerk. En hem bijlange niet genoeg kopkusjes heb gegeven. He loved those.
Nog meer spijt. Dat ik niet meteen heb doorgedramd bij de dierenarts toen ik vermoedde dat er iets niet klopte, maar zij niet meteen iets opmerkten, zélfs uit bloedwerk. Ik kon hem het beste. Waarom heb ik daar gewoon niet op vertrouwd?
Rázend. Katten, especially het binnensoort, worden wel 20 jaar. Waarom demijne niet? Op wie zijn frickin’ tenen heb ik getrapt?
Torn. Omdat er nu al momenten zijn dat ik kan lachen. Om slapstick comedienne Sorsha (die momenteel met het meeste credit gaat lopen als het op life-saving aankomt), bijvoorbeeld, of over het uitkijken naar het jaarlijkse Halloweenfeestje vanavond. Om dan weer de lege hoek op mijn bed te zien, een nummer van The Clash te horen, een foto tegen te komen tijdens het scrollen, of gewoon weer de hele Strummerfilm in mijn - verdomd high definition - hoofd af te spelen.
Maar vooral verdrietig maal duizend, als ik bedenk dat ik nooit meer dagelijks de epische naam Strummer/Strummy zal uitspreken, om dan een mini-miauw uit een gigantische kater terug te krijgen. En kapot. Omdat deze witch geen zwarte kat meer heeft op wat normaal dé hoogdag moet zijn. En omdat ik je nog zo graag had meeverhuisd, vriend.
De warboel zal de komende dagen ongetwijfeld nog wat groter worden, maar wordt hopelijk ook snel aangepakt door wat betere coping mechanismes dan diegene waar ik nu in vastzit. Tot dan, however, even focus op wat wel al zeker is, en dat is dat Strummer en Leia een gigantisch deel van mijn leven waren, zijn, en dat zullen blijven. En dat Strummer, in particular, de beste kater ter wereld was. No competition. Sorry, andere kater-baasjes, maar ‘t is waar. Zo maken ze’r geen twee. Kan niet.
Een gewone ‘love you forever’ om af te sluiten doesn’t cover it. Maar hij weet wat ik bedoel, denk ik. Doe Leia daar de groetjes, Strummy, en probeer haar daar iets minder op de zenuwen te werken dan hier op deze aardbol.
x je eeuwige kopkusser.
