Let’s catch up.

daily magic

Dec 10

Omdat het hier nu toch wel al even stil is, grijp ik terug naar een snelle catch-up post om dat hele schrijf-gebeuren hier weer op gang te trekken. Ready? Let’s go!

de kerstkaarten-rush.

Die zit er ondertussen op, en I’m gonna be honest: die was - zoals voorspeld in mijn vorige post - nog nooit zo stresserend als dit jaar. Eerst en vooral had ik er te veel op mijn boterham genomen to begin with, maar de interesse was wederom zo hoog dat ik het niet over mijn hart kreeg om tegen zoveel van jullie ‘nee’ te zeggen. “Ten koste van mijn eigen rust be damned!”, dacht ik. En toen verloor ik Strummer, en liep ik een dikke week vertraging op, terwijl er ook na de oorspronkelijke kerst-deadline sowieso een drukke periode op de planning stond. Gelukkig kon ik zowel op begrip van mijn klanten, áls op de steun van mijn lief rekenen (ik heb geen idee hoe dikwijls hij me op het hart heeft gedrukt dat alles in orde kwam, ik moest focussen op de kerstkaarten en de rest even mocht laten, maar het was - euh - een dagelijks dingetje, denk ik), en kon ik na late avonden zwoegen alle kerstkaarten toch nog begin december afronden. Mét een overwegend goed gevoel, zelfs, want er zitten weer pareltjes tussen waarin ik - in my humble opinion - mijn beste kleurwerk tot nu toe afleverde, én die bovendien weer met heel veel enthousiasme en mooie woorden onthaald werden. Ik kan niet wachten om ze allemaal eens te delen, maar wacht uiteraard af tot de klanten in kwestie de verrassing zelf onthullen. Dat van mijn ouders, however? Zie hiernaast, hihi.

focus op the greenhouse.

Of zo hebben we ons huis-met-groene-gevel voorlopig toch gedoopt. Meteen na de kerstkaarten verhuisde (pun intended) mijn focus uiteraard meteen daarnaartoe. Er moesten immers zelfs tijdens die rush nog kleuren gekozen worden, die nu dringend de muren op moeten, dozen ingepakt én uitgepakt worden met dingen die we al konden missen, som maar op. En dat terwijl er ook nog een nieuwe vloer gelegd moest worden. Die ligt er ondertussen, met dank aan supergetalendeerde leggers called papa en nonkel, waardoor we er eindelijk volop kunnen invliegen naar volgende (!) moving-week toe. Wish us luck, we’re gonna need it, dus.

de Strummer aftermath.

Dat ik uit nog heel wat putjes ben moeten kruipen de voorbije periode. En dat hoogstwaarschijnlijk nog dikwijls zal moeten doen, aangezien ik om Leia (die hem voorging begin dit jaar) ook nog af en toe een traan liet vooraleer Strummer haar volgde. De mengeling van schuldgevoel, de oneerlijkheid én snelheid van het hele gebeuren komen namelijk nog steeds makkelijk bovendrijven van zodra er even niets anders in mijn hoofd gebeurt. Helemaal normaal is dat, denk ik, maar daarom niet minder frustrerend of verlammend. Het moment dat zijn (prachtige, alweer!) urne van Barruntando Ceramics toekwam was dan ook mooi én pijnlijk tegelijk. Dat die twee alleszins al het mooiste plekje in dat nieuwe huis zullen krijgen. En ik daar nog dikwijls zowel triest als blij van zal worden.

het zoeken naar lichtpuntjes.

Een verdriet als dat, as well as zo’n drukke periode als die waarin ik me de laatste maanden bevind, kan een mens enkel counteren met het (h)erkennen van de kleine gelukskes, denk ik. Van het gewoon al in de búúrt zijn van dat al vermelde Lief en het vooruitkijken naar ons nieuwe hoofdstuk, tot een langverwacht optreden van Mumford & Sons, het krijgen van tijd en ruimte voor ontprikkelende/ontspannende avonden, en Sorsha en Jones (aka GenTwo, haha) die zich ontpoppen tot echte knuffelaars(/kreftjes, maar dat zeg ik met heel veel liefde) én fotomodellen,… Een hele waslijst aan troostende dingen, die alleen nog maar zal uitbreiden naar mijn geliefde feestdagen toe. Fiew.