Let's Talk: How I'm Working On My Mental Health Right Now.
Hullo, hi? Remember me? It’s ya girl die haar hoofd hier (en op andere online platformen) eindelijk nog eens laat zien na een ietwat opvallende stilte. Ik zou die stilte kunnen weglachen, er een excuus voor verzinnen en me ervoor verontschuldigen, maar om meteen met de deur in huis te vallen: ik heb het al een tijdje nogal lastig met mezelf goed in mijn vel te voelen (en met wat ik hier eigenlijk op deze planeet loop te doen), en wou het daar best wel even over hebben. Niet alleen om mijn eigen schouders wat lichter te maken, maar ook omdat ik denk dat het nog steeds nodig is om de less-fun-stuff ook bespreekbaar te maken. Zéker omdat dat opkroppen, samen met er niet goed over willen/kunnen babbelen, net één van de grootste redenen was waarom ik een paar maanden geleden in een dalletje sukkelde waar ik maar niet uit kon klimmen. Maar. From here on out cometh the optimism! Ik ga niet meteen zeggen dat ik ondertussen de top heb bereikt, maar ik ben er wel enorm mee bezig, en werk er momenteel hard aan om weer mijn usual, quite happy, sociale zelve te worden. Gewoon het feit dat ik weer zin heb om hier een blogpost te schrijven, of al eens terug een tweetje de wereld instuur (nu we nog kunnen, hè) en me zelfs af en toe weer waag aan het posten van een persoonlijke foto, heb ik het gevoel dat ik op z’n minst halfweg ben. En de dingen die me tot nu toe het meeste hebben geholpen (en me hopelijk ook over de finish gaan sleuren), die zet ik hier vandaag op een rijtje!
stop pretending
Dat het ‘maar een slechte dag is’. Of dat ‘het wel aan mijn crazy hormonenspiegel zal liggen’. Maar vooral: dat depressie, een angststoornis, trauma, of eender welk broertje- of zusje-van niet iets is dat in mijn woordenboek staat. Dat ik daar ‘te sterk’ voor ben. Dat ik niet al die jaren mezelf die druk heb opgelegd van sterk te moéten zijn. Als oudste dochter, als ‘happy single’ of als social butterfly die’t liefst van al met iedereen vriendjes is. Of voor iedereen ‘die toffe’ wil zijn. Soms is sterk zijn immers beseffen dat het even écht niet goed gaat, en dat dan ook durven zeggen. Tegen anderen wanneer ze vragen hoe het met je gaat, maar vooral tegen jezelf. Dat was voor mij echt de eerste stap om er ook iets aan te kunnen doen, en het is nog steeds iets dat ik dagelijks probeer te zijn: gewoon, eerlijk.
confide in people
Mijn eerste impuls op een slechte dag was voordien steevast: don’t talk about it. Want dan klink je zielig, of gaan de mensen denken dat je overdrijft of zelfs liegt. En zonder u af. Dan gaat het vanzelf wel beter, zijn je familie en vrienden none the wiser en gaan ze je ook niet anders bekijken dan ze nu doen. Die slechte raad aan mezelf volg ik soms jammer genoeg nog op, maar ik merk wél dat net het tegenovergestelde me een boost geeft. Een berichtje van iemand die had opgemerkt dat ik stiller was dan anders, om te vragen of ik wel OK was, bijvoorbeeld, gaf me meteen een beter gevoel puur omdat het bewees dat, euh… people care. Gewoon die gedachte => enter warmer gevoel vanbinnen, enter better mood. Daarnaast is mijn werkomgeving (die naast het tekenen, dus) ook een gigantische safe space, en mijn collega’s stuk voor stuk mensen waar ik veel tegen kan, mag én durf zeggen. Dat is niet altijd even vanzelfsprekend, en ik prijs me dus enorm gelukkig aangezien dat net de mensen zijn die ik het meeste zie. Ook met andere vrienden en familie praten over gevoelens, zowel onze goeie als slechte, kan enorm deugd doen. Om mijn eigen ei kwijt te raken, sure, maar ook om te luisteren en te helpen. De grootste troost is immers nog altijd het ontdekken dat je niet alleen bent, dat iedereen af en toe hulp nodig heeft en die verdorie verdiend, ook. Aan zo’n dingen heb ik trouwens dikwijls nóg meer dan aan een therapiesessie (misschien omdat het minder aanvoelt als ‘gewoon iemand die zijn/haar job doet’, I don’t know), maar ik had zo’n sessies zeker wel nodig om over die drempel van ‘durven praten over’ te geraken in the first place. Én om de oorzaken-van te kunnen en durven benoemen, maar dat is voor hieronder. Professionele hulp zoeken wanneer je die nodig hebt blijft dus ongetwijfeld mijn nummer één must-recommend.
taking away pressure + recognising triggers & facing them, head-on
Er geen drama van maken dat deze post al een week in mijn drafts staat omdat het niet lukte om ‘m meteen af te maken, bijvoorbeeld. Of me niet schuldig voelen wanneer ik mijn tekenpenseel eens niét uit z’n doosje haalde wanneer het eigenlijk wel op de planning stond (maar de was of het herinrichten van mijn woonkamer in mijn hoofd plots belangrijker/leuker/doenbaarder klonk). Tot minder aandacht besteden aan wat een ander wel of niet van mij zou vinden. Het is net dàt veel-voorkomende trekje dat de laatste tijd buiten-proportioneel gegroeid was, hierzo, en me tot op de dag van vandaag het meeste doet blokkeren. Die druk/trigger op dat moment dus herkennen én proberen verminderen blijft enorm moeilijk, maar goshdarnit; I’m trying. Ze simpelweg vermijden hielp me immers allesbehalve vooruit, terwijl ze dapper onder ogen komen op z’n minst voor wat duidelijkheid zorgt these days. Eigenlijk is dat dus een beetje hetzelfde als dat stoppen met doen alsof er niets aan de hand is, maar dan inclusief mini-actieplan. ;-)
really doing the things I love
You know what they say: “je moet tijd maken voor de dingen waar je echt blij van wordt”, en toevallig zorgen die ‘dingen’ ook gewoon voor de perfecte afleiding when the triggers hit. Dit zijn ze voor mij, de helden die mijn mini-actieplannen tegenwoordig op hun schouders dragen, of dat binnenkort toch meer zullen doen:
Eigen werk en ideetjes voorrang geven op gebied van tekenen. Zo ben ik momenteel inspiratie aan het verzamelen voor een resem eigen prints, en amuseerde ik me enorm met het maken van een brand kit, hihi.
Deze blog wat meer bezoeken, aanpassen en aanvullen. Al is het maar met kleine dingen die me op dat moment bezig houden.
Weer 100% genieten van series en films. AKA er écht een kijkmomentje van maken in plaats van er telkens ook mijn tekentablet bij te halen om ondertussen wat werk te kunnen verzetten.
Luisteren naar mijn katten. I kid you not, haha! Op hun ritme leven wanneer ik van thuis uit werk (aka, toegeven wanneer ze me komen ‘storen’) levert net minder stress op aan het einde van de dag, dan wanneer ik ze steevast van mijn bureau heb gejaagd om verder te kunnen doen. Leuke ontdekking, dit.
Lees- en theepauzes. Elke dag om 16:00. I love it.
Gewoon toegeven aan kleine gelukskes en goestingskes. Van tijd steken in een gezond ontbijt, tot mijn boekenkast herorganiseren.
Andere hobbies starten of herontdekken. Ik realiseerde me onlangs immers dat tekenen niet meer kwalificeert als een hobby, en het me dus ook die 100% zen-tijd niet meer kon geven terwijl ik die wel nodig heb. Dat is anything but sad, hè, want ik doe het nog steeds enorm graag. Maar ‘t is wel de waarheid. 🤷🏻♀️
decluttering & cosying up for the holidays
Mijn omgeving heeft enorm veel effect op mijn humeur én productiviteit, dat weet ik al lang. Die dan ook aanpassen als er iets niet (meer) klopt in mijn hoofd - en dat vooral aanzien als een belangrijk taakje, niét als tijdsverspilling - is één van de belangrijkste mental health boosts voor mij. Met de feestdagen in aantocht (en het feit dat ik niet zo veel van het hele herfstgebeuren heb kunnen genieten dan anders - call it een lack-of-fall-dipje in plaats van het meer-voorkomende herfst-dipje) steek ik momenteel veel vrije tijd in het opruimen, herinrichten, en herorganiseren van mijn appartementje, én probeer ik elke dag ook iets downright cosy te doen. Een bad nemen, bijvoorbeeld, of mijn dag afsluiten met een puzzel in plaats van een scherm. Of eens vroeg in mijn bed kruipen met een boek en de katten, of een avondwandeling maken met een goeie podcast of mijn never-ending playlist vol filmsoundtracks,… You name it!
giving and taking time
Eindigen wil ik met mijn algemene, grootste stressfactor. Zo stilletjes aan leren dat, ook al denk ik dikwijls dat ik er te weinig van heb, ook tijd te spenderen aan iets schijnbaar nutteloos gewoon omdat ik daar zin in heb, of simpelweg aan mezelf, wél nut heeft; dat is momenteel het belangrijkste en grootste persoonlijke werk. Tijd nemen, dus. En tijd geven? Dat is vooral beseffen en aanvaarden dat ik sommige dingen niet van de ene op de andere dag kan oplossen of overkomen. Of kan leren. Of vooral kan ontleren. These things take time, in mijn geval al heel wat jaren, maar ik zit verdorie eindelijk op een positief kantelpunt. I just feel it. 💪
