Meet the Artist/Blogger/Prutser.

Nice to meet you! Again.

Yup, ever since ik een versnelling hoger ben geschakeld wanneer het op dit tekenavontuur aankomt, zit ik een beetje vast qua hoe-pak-ik-nu-in-godsnaam-die-blog-nog-aan. Wel. Kwestie van mezelf hier een spreekwoordelijke kick in the butt te geven is het maar logisch dat we weer beginnen bij - jawel - het begin. Bovendien zijn er heel wat nieuwe mensen die me leren kennen hebben dankzij die toffe -en nog steeds een beetje surreële- reacties op mijn tekenkunsten, én voelt het nu echt wel aan als een heel nieuw hoofdstuk in mijn leven. Zo’n zelf-interview (hoe raar en awkward ik dat ook vind, haha!) aan de start van dat hoofdstuk leek me dus leuk en - vooral - a bit overdue. Hier gaan we dus!

WHODISS?

Hoewel dit plekje al lang bestaat en nogal veel jasjes heeft aangehad, zit er uiteraard nog steeds dezelfde persoon achter. ‘t Is te zeggen… De Nelle van zoveel jaar geleden is definitely niet dezelfde Nelle die dit nu aan haar bureautje zit te typen. Ik durf zelfs te zeggen dat het ook niet dezelfde is van amper een paar maand terug, maar soit. Deze dingen kloppen wél nog: ik ben een prille dertiger (drie-drie volgende maand, dat telt nog als pril, hè?), hou enorm van films en alles wat nog maar een beetje met pop culture te maken heeft, heb twee katten én een huurappartement vol planten. Ik zet graag een stapje in de wereld, maar kan even goed genieten van een rustige avond op m’n eentje, en heb beide soms zelfs écht nodig om niet in een downright cranky monster te veranderen. Ik lees graag, maar veel te weinig, neem veel te veel foto’s om ze daarna niét te delen en ben lichtjes geobsedeerd door astrologie en mythologie. Oh, en spoiler: ik maak enorm graag dingen. En met dingen bedoel ik ALLE dingen. 🤷🏻‍♀️

THE WHY, THE WHEN, THE WHERE I’M AT.

Dat ‘maken’ doe ik al heel mijn leven graag, that’s for sure. Het tekenen zelf, daarentegen, heeft toch wel een tijdje stilgelegen. Mogelijks omdat we al een uitstekende tekenaar in huis hadden (die momenteel de pannen van het dak animeert, trouwens) en ik (on)logischerwijze lang gezocht heb naar iets dat echt míjn ding was, mogelijks omdat ik twijfelde aan mijn kunnen op meer gebieden dan enkel dat tekenen. Ik ben nogal vatbaar voor een zekere Impostor, you see, en kamp daarnaast ook nog eens met een laag zelfbeeld én korte aandachtsspanne. Soms, niet altijd, zoals zovelen onder jullie. Anders zou ik dat hier nu niet zomaar durven typen, ook al zouden zo’n dingen al lang geen gevoelig of uitzonderlijk onderwerp meer mogen zijn. Maar, hey, jullie zijn hier niet voor de ‘why not’, wél voor de why, en die kan ik samenvatten in één woord, waarvan ik beloof dat ik het hierna nooit meer ga vernoemen want we hebben het lang genoeg moeten verduren. Klaar? Here it is: lockdowns. Al tijdens de eerste pikte ik mijn potlood en z’n digitale broertje weer op. Gewoon, om iéts te doen, en dat onder no pressure whatsoever want wees eerlijk: wat hadden we toen wél nog zelf in de hand, am I right? 😅 Ik durfde zelfs af en toe iets te delen, en toen… Toen kwamen daar keitoffe reacties op van jullie, ben ik die beginnen geloven en dacht ik ‘tiens, misschien was dìt wel al heel de tijd mijn ding?’. Smijt daar dan nog eens de heuse reality check die een pandemie op zoveel gebieden met zich meebrengt en yup: daar komen dromen van. Die zijn, nu we stilletjesaan terug aanbeland zijn bij hoe het jeweetwelwanneer was, serieus blijven hangen. Het enige wat is moest doen, was springen. Hoe je het ook draait of keert, dat blijft moeilijk wanneer je alleen woont en op je eigen benen wil staan, dus begon ik met kleine projectjes waaraan ik na mijn full-time nog kon doorwerken tot aan het avondeten. Dat werd al snel tot ver ná het avondeten (soms zelfs welk avondeten?), snel-snel voor de full-time en dan tijdens elk vrij momentje, hoe klein of kort ook. Da’s keigoed, maar ook niet goed, haha! Daarom was de keuze om stilletjesaan meer tijd vrij te maken voor mijn bijberoepje nogal voor de hand liggend, snel gemaakt, edoch nog steeds quite scary indeed. Gelukkig heb ik een hele resem geweldige portretten in het verschiet om mijn agenda meteen weer op te vullen!

how it started:

how it’s going:

THE FUTURE.

Na de ‘where I’m at’ komt natuurlijk ook nog de ‘where it’s going’. Of toch de ‘waar ik hoop dat het heengaat’, want ik zou mezelf voorliegen moest ik die droom van dit ooit als volwaardige job te beoefenen niet kunnen of durven benoemen. Daar is geen haast bij, maar ik heb er uiteindelijk niet zo héél erg veel meer voor nodig. Enkel jullie. ;-) Jullie steun, jullie opdrachtjes, jullie tips, opmerkingen, complimentjes, lieve woorden,… Die hebben me tot nu toe al zo ver gebracht, dus: dank je, dank je, dank je (dat nog eens maal duizend), en keep ‘em coming! Daarnaast hoop ik stiekem trouwens in die toekomst ook nog veel meer te doen dan enkel tekenen. Ik heb nog zoveel creatieve ideetjes en sta te popelen om daar ooit eens aan te kunnen beginnen!

Maar eerst dus die portretjes, die hier trouwens heel binnenkort eens extra in de spotlight zullen worden gezet. 😉

Veel liefs, en tot snel!